Skydiven

 
'Morgen gaan we skydiven,' delen ze mee als ze de winkel van Taupo Tandem Skydiving uitkomen.
'Nu al? Moet ik daarbij zijn?' reageer ik. En denk: ik kan het niet tegenhouden, ze zijn volwassen.
'Ja,' zegt mijn dochter 'het is in Nieuw Zeeland goedkoper dan in Australië en Taupo is the place.'
'Morgenochtend om half acht worden we opgepikt,' voegt haar vriendin er aan toe. 'We nemen de vroegste sprong, dat scheelt vijftien dollar.'
Zij hebben drie maanden Australië achter de rug en nu trekken we met zijn drieën een maand door Nieuw Zeeland. Het zijn budget backpackers. In de supermarkt pakken ze alleen spullen van het onderste schap. Vlees vinden ze overbodig en boter op je brood is onzin. Wel appels en sinaasappels voor de vitamientjes.
De volgende ochtend stappen we gapend in het busje. Als backpacker ben je nooit echt uitgeslapen. Je nacht bestaat meestal uit een verblijf op één kamer, samen met vijf onbekende snurkers en kreuners. In je doorgezakte, krakende bed helpen een Japans meisje, een Duitse jongen en een stel uit Engeland je met hun concert door de nacht, terwijl uit het bed onder je ondefinieerbare geuren opstijgen.
De opgewekte chauffeur kent zijn pappenheimers en verdrijft de slaap door Robbie Williams uit de luidsprekers te laten schallen. Iedereen vult zijn persoonlijke gegevens in op een formulier. De meiden giechelen: 'Hoeveel weeg ik eigenlijk?' en 'Ik weet niet of mijn moeder dit wel goed vindt.'
Op het mini vliegveld worden ze in rode overalls gehesen en hun 'springmeester' legt uit welke houding je moet aannemen als je voor zijn buik gebonden naar beneden valt. Ik raak aan de praat met Steve, één van de toeschouwers.
'Skydiven heeft het bungyjumpen ingehaald als 'must-do' activiteit voor backpackers,' legt hij uit. 'Je dochter springt met Freddie, die kale man, hij is kampioen van Nieuw Zeeland geweest. Heeft meer dan 9000 sprongen gemaakt. Ze springen straks op een hoogte van 12000 voet, dat betekent een vrije val van vijf en veertig seconden, en vanaf 5000 voet verder aan de parachute.' Ik knik gelaten.
Na het opstijgen duurt het lang voor er vijf parachutes uit de wolken tevoorschijn komen. Ik haal opgelucht adem, so far so good. Met grote bogen komen ze naar beneden en duo voor duo landen ze op een veldje van twintig bij twintig meter.
Ze trekken hun overalls uit. 'Mijn wangen klapperden om mijn oren,' vang ik op. Mijn dochter bedankt Freddie. Hij schudt haar hand en zegt: 'Thank you for trusting me.'

© Dick van den Berg