Paasdagen

 
Arie had zich opgehangen aan een balk in de stal. Vlak voor Pasen. Toen ze hem vonden luisterde ik naar mijn favoriete Billie Holiday cd en merkte niets van de consternatie aan de overkant. Totdat een politie-auto met de zwaailichten aan, voor zijn boerderij stopte.
De afgelopen maanden had Arie me een paar keer deelgenoot gemaakt van zijn zorgen: 'Ze komen op bezoek met een paar man tegelijk: mijn neef en de rest van de familie. Elke keer hetzelfde verhaal: 'Arie, zo gaat het niet langer, het wordt tijd voor het verzorgingshuis. Wij doen de boerderij wel voor je'. Ik wil dat helemaal niet, ik wil gewoon op de boerderij blijven. Dat snap je toch wel buurman?'
Ik had geknikt en sussend opgemerkt: 'Nou Arie, van je familie moet je het hebben. Niks van aantrekken, gewoon blijven zitten waar je zit.'
Eergisteren heb ik in zijn boerderij de familie gecondoleerd en afscheid genomen van Arie. Hij lag er niet goed bij vond ik, met zijn hoofd scheef en om zijn hals een zijden sjaaltje.
De begrafenis was sober. Een kerkdienst zat er voor Arie niet in. In plaats daarvan was er in het dorpshuis een afscheidsbijeenkomst. Na afloop hebben ze hem begraven in een hoekje van het kerkhof.
Zijn neef Nico, enig erfgenaam, gaat de boerderij verkopen. In het dorp noemen ze hem inmiddels Nico de Terminator.
Het is nu Eerste Paasdag en de stem van Billie Holiday is al zes dagen niet uit mijn hoofd geweest: 'strange fruit hanging from the poplar trees'. Met een glas port in de hand sta ik voor het raam en kijk uit over de donkere akkers met hier en daar een nog kale boom. Achter me gonst het familiebezoek. 'Proost Arie, een fijne Pasen. Je gevoel voor timing is perfect.' Ik probeer erbij te glimlachen, maar het lukt niet.

© Dick van den Berg