Muziek

 
De telefoon gaat. 'Mevrouw, mag ik u een paar vragen stellen over....'
Meestal raak ik geïrriteerd door zo'n telefoontje, vooral rond etenstijd. Alweer een verzekering, een aanbieding, iets gratis. Altijd heb ik het gevoel dat ze me wat willen aansmeren, ik ben nog nooit op een aanbieding ingegaan, krijg altijd een legio-lease gevoel.
Soms neem ik de kans te baat om de beller af te katten. Of vervelende tegenvragen te stellen. Waarom belt u mij? Hoe komt u aan mijn naam? Koopt u zelf dit product? Waarom doet u dit werk, het is toch alleen maar mensen pesten? Of, als ik toch een paar antwoorden geef en de andere partij drammerig wordt, de hoorn wegleggen en op een afstand horen dat de andere kant nog wat in het luchtledige zegt. Verward is. Bent u er nog? Leedvermaak. Moeten ze me maar niet bellen. Ontmoedigingsbeleid door tijd af te pakken. Als de stem weggestorven is, hang ik op.
Maar vandaag is het anders: ze willen mijn mening over muziek weten, het is niet commercieel, het duurt ongeveer tien minuten. Ik ben in een goede bui, heb zin in een verzetje en ga er goed voor zitten.
'Ja hoor, ik heb tijd, het kan nu wel even.'
'Naar welke radiozender luistert u meestal?'
'Radio 2, antwoord ik welwillend.'
'En welke zender daarna?'
'Classic FM.'
'Luistert u wel eens naar Radio 3?'
'Nee.'
'Skyradio?'
'Nee.'
'YORIN?'
'NEE.'
'Dan is het nu klaar, u valt niet in de doelgroep.'

© Joke Tacoma

september 2004