|
De hond ziet er uit alsof hij ook wel een ijsje lust.
'Zo klein zijn ze toch best schattig', denk ik. Het is een soort mini-buldogje, zwart met wit, grote ogen en oren die meer bij een volwassen buldog passen.
Zijn bazin is een goedgeklede dame van exotische herkomst. Wij zitten op een bankje bij de ijssalon op de Binnenweg, genietend van het mooie weer. Ik wil net iets tegen haar zeggen over de ijslust van het hondje, als ik hoor dat ze Frans tegen hem spreekt. Ik houd mijn woorden dus maar binnen, dat red ik niet in die taal. Een glimlach is makkelijker. We likken aan ons ijsje, zondagmiddag in multicultureel Rotterdam. Het hondje staat nu met zijn achterpootjes op de grond en met zijn voorpootjes op de bank. Dat mag niet. 'Pas toucher, hein!', versta ik. Hier wordt opgevoed.
Als een kind dat het nog één keer probeert kijkt hij haar aan, smekend. Ineens begrijpt ze het. Ze houdt haar ijsje tegen zijn bek en laat hem een paar likjes nemen. Hij wou dus echt ijs, denk ik verbluft. Het ijsje ligt nu weer tegen de mond van mijn exotische buurvrouw. Het product van de Italiaanse ijsboer bevalt haar uitstekend. Daarna mag het hondje weer, ze delen het ijsje als moeder en kind, omstebeurt. Als het op is likt het hondje zijn lippen af, een roze tong komt naar buiten. Mijn buurvrouw buigt zich snel naar hem toe en geeft hem een intensieve tongzoen. Ook dat vindt het hondje zichtbaar lekker. En ik loop naar huis, in mijn hoofd de vraag in welke cultuur mensen en honden met elkaar tongzoenen.
|