Zwart wit

 
Ik heb een hekel aan zebra's. En dan bedoel ik die witgestreepte voetgangersoversteekplaatsen. Ze doen niet waarvoor ze bedoeld zijn: mensen veilig laten oversteken. Rotterdam heeft het eerste knípperende zebrapad van Nederland. Het heet Zebra Alert en bestaat uit een rij led-lampjes in het asfalt van de Westblaak. Zodra iemand aan komt lopen, gaan de lampjes knipperen. Dergelijke kunstgrepen zijn nodig omdat het oversteken van een zebra een levensgevaarlijke bezigheid aan het worden is.

Ik weet waarom. Mensen steken niet over, ze blijven juist staan. Neem mijn vriend. In het bezit van zijn rijbewijs, dus je mag aannemen dat hij de verkeersregels kent. Helaas is hij getraumatiseerd door het Amsterdamse verkeer. Aangekomen bij een zebra, kijkt hij als een konijn in de koplampen en staat hij stokstijf stil. Zou hij normaliter al drie keer zijn overgestoken, zo niet bij de zebra, hoe ver het aankomende verkeer ook nog verwijderd is. Dit gedrag vertonen veel voetgangers.
Ik heb daar als fietser last van. Als ik kom aanfietsen, heeft de naar de overkant willende zebrawandelaar vaak nog alle tijd van de wereld. Maar nee hoor. Altijd wacht deze sukkelaar tot ik nagenoeg stilsta en we elkaar diep in de ogen kunnen kijken, pas dan blieft het meneer of mevrouw de zebra voorzichtig te betreden. Zulke dwarsliggers moeten het niet gek vinden dat ik de volgende keer doorrijd. Scheelt tijd en is beter voor mijn snelheid en humeur. Dit gedrag vertonen veel fietsers en automobilisten; ze rijden door. Ziedaar, de reden waarom de zebra niet werkt, de gebruiker heeft er zelf om gevraagd.

Om dit te doorbreken geef ik als voetganger het goede voorbeeld. Zie ik een zebra, dan móet ik de weg over. Meteen. Dreigend zet ik een voet op de witte balk, waarna het verkeer stopt. Dan schrijd ik over de zebra, als was het een rode loper bij een première.
Mijn zendingsdrang conflicteert helaas met mijn verkering; hij vindt het kamikazegedrag.
Onze oversteekreflexen raken we niet meer kwijt, maar wanneer je dat accepteert, valt daar prima mee te leven. Als we hand in hand een zebra naderen, laten we elkaar los.

© Styn Haanstra