Weegschaal |
| De medewerkers van Vrouwe Justitia zijn altijd op zoek naar de waarheid. Wie deze illusie wil behouden kan sommige boeken beter niet lezen. Zoals het boek De Schiedammer Parkmoord van P.J. van Koppen. In juni 2000 werd in een Schiedams park een tienjarig meisje vermoord. De verdachte van deze gruweldaad voldeed niet aan het signalement dat haar neergestoken speelvriendje had gegeven. Ook kon hij vanuit zijn werk onmogelijk op tijd naar de plaats van het misdrijf zijn gefietst. En op die plaats waren geen sporen van hem gevonden. Toch werd hij in 2002 veroordeeld tot 18 jaar gevangenis plus TBS. In 2003 onderzocht Van Koppen de zaak. Het dossier bleek onvolledig, herkenningsproeven waren verkeerd uitgevoerd en ontlastende informatie was achter gehouden. Zoals over de fiets van de verdachte. Twee getuigen stonden vijf minuten bij een fiets te praten die bij de plaats van het misdrijf lag. De eerste getuige vertelde aan de politie dat de fiets van de verdachte leek op de fiets in het park. Maar hij verklaarde: 'Ik denk dat het de fiets niet is omdat het zeker weten een ander slot betrof.' Een paar maanden later mailde de politie foto's van de fiets van de verdachte naar de in het buitenland verblijvende tweede getuige. Deze verklaarde dat dit de fiets was die hij in de berm had zien liggen. Hij herkende de fiets aan de kleur en het model. Maar de opgestuurde foto's waren... zwart-wit! Tijdens de rechtszaak verzweeg de officier van justitie zowel de ontlastende zin van de eerste getuige als de ondeugdelijkheid van de tweede herkenning. Hierdoor leek het alsof de fiets van de verdachte bij de plaats delict lag! Barbertje moest hangen. Van Koppen concludeerde in zijn boek dat de veroordeelde waarschijnlijk onschuldig was. Hij kreeg gelijk toen in 2004 de echte dader zich meldde. Soms wordt de weegschaal van Vrouwe Justitia stiekem aan de schuldige kant naar beneden getrokken. En dan treft haar zwaard een onschuldige. |
© Adrie Kuil |
februari 2008 |