|
Jan Siebelink leest voor uit zijn succesroman Knielen op een bed violen. Hakkelend. Driehonderd mensen luisteren. Na een paar zinnen kijkt hij op.
'Voorlezen uit eigen werk is niet mijn sterkste punt,' zegt hij. 'Bij iedere zin zie ik weer de beelden die ik had toen ik hem opschreef. De herschrijvingen. En zelfs nu denk ik nog: het zou ook zo kunnen. Dat leidt af.' Hortend leest hij verder. Ik luister geboeid. Voel het gevecht met woorden: de worsteling die schrijven is.
Als Siebelink het boek dichtslaat, zegt hij met een ondeugende blik in zijn ogen: 'Ik troost me met de gedachte dat er schrijvers zijn die prachtig voorlezen uit een slecht geschreven boek.'
|