Twee Ballina's

 
Onze buurman heeft hetzelfde loopje als Ernst Hirsch Ballin. Hij neemt flinke passen en zakt bij iedere stap licht door zijn knieën, wat een verend effect geeft. Wanneer hij langs onze hoge ligusterhaag loopt, lijkt het alsof zijn hoofd voorbij stuitert.

Jarenlang woonde hij naast ons. In het begin kwamen we regelmatig bij elkaar over de vloer. De Tweede Wereldoorlog had zijn bijzondere interesse. Uren kon hij er over vertellen: het Ardennenoffensief, dat de Führer zo van kinderen en dieren hield, hoe de oorlogsbunker van Winston Churchill was ingericht...
Iedere zaterdagmiddag ging hij met zijn gezin naar zijn ouders in Goes. Klokslag half drie vertrokken ze. Vijf minuten van tevoren zat hij al in de auto. Zijn vrouw en dochtertjes waren nog in huis. Meerdere malen drukte hij langdurig de claxon in om hen tot spoed te manen.
In het weekend dronk hij een krat bier, dat hij vrijdagavond ging halen. Wij hoorden hem dan voorbijkomen. Door zijn Hirsch Ballinwalk rammelden de flesjes in het kratje. De lege harder dan de volle. Na verloop van tijd hoorden wij hem ook wel eens doordeweeks langskomen. Steeds vaker. Tot het dagelijkse praktijk werd. Precies om vijf uur, je kon er je horloge op gelijk zetten, klingelden de lege bierflesjes voorbij. Een kwartier later klonk het minder nerveuze gekletter van de volle pijpjes.

Zijn hoofd komt nu alleen nog maar om de veertien dagen op zondagmiddag voorbij gestuiterd. Zonder geklingel en gekletter. Exact om één uur. Dan haalt hij zijn puberdochters op. Voor een paar uurtjes.
De meisjes hebben bleke gezichten en spillebenen. Ze zijn altijd samen; hun moeder maakt lange dagen op haar werk en met andere kinderen zie je ze niet.
Ze lopen net als hun vader, de twee Ballina's.

© Ees de Winter

januari 2009