Schrijfles

 
Nicolien Mizee is romanschrijfster en ze geeft schrijfles. Dat ontdekte ik toen ze columns publiceerde in de NRC. Over die schrijflessen. Ik las ze met rode oortjes, want ik geef zelf ook schrijfles. In het vakjargon heet dat 'schrijfdocent'. Dat woord hoorde ik pas toen ik al een paar jaar lesgaf; ik had geen idee dat het echt een beroep was.
Eigenlijk is het ook geen beroep, tenminste niet officieel. Mijn collega's zijn journalist, tekstschrijver, leraar aan een middelbare school, wereldreiziger, romanschrijver of logopedist. Net als in mijn 'echte' beroep (loopbaanadviseur) zijn er vele wegen die naar Rome leiden, maar geen enkele weg is officieel erkend.
Lesgeven doe ik dus op een manier die ik zelf heb uitgevonden, ook al heb ik inmiddels talloze boeken in mijn kast over schrijven en alles wat daarmee samenhangt. Nicolien Mizee - las ik in haar biografie - heeft de schrijversvakschool gedaan, maar die leidt op tot schrijver en niet tot docent, voor zover ik weet. En schrijven kan ze. Haar columns over lesgeven aan de Volksuniversiteit laten de wereld van de schrijfcursisten zien. Van de loodgieter tot de hoogleraar, of zoals ik zelf in een van mijn groepen meemaakte, van fietsenmaker tot gynaecoloog. Mizee geeft haar eigen observaties en haar eigen verwondering. De cursisten willen hun verhaal kwijt en de docent probeert de belangrijkste 'verhalenwet' over te brengen: 'in een verhaal komt iemand tot inzicht, hoe klein ook. Hij denkt iets, dan gebeurt er wat, en dan denkt hij iets anders.'
Op de achterflap van het boekje 'Schrijfles' (uitgeverij Nijgh & Van Ditmar, ISBN 978 90 388 9111 8) heet dat 'de Eerste Wet van Mizee': iemand wil iets, dat gaat mis, en dan gebeurt er iets anders...'
Al lezend ontmoet ik zeer herkenbare cursisten en een docent bij wie ik zo in de klas zou willen zitten. Kopen dus, dat boek.

© Els Ackerman