Ode aan mijn TV

 
Je doet het niet zo goed meer, eigenlijk.
Vroeger kon ik met jou kijken en video opnemen tegelijk.
Dat doe je niet meer.
Als je iets opneemt moet ik naar de slaapkamer, kijken op een ander toestel.
Ben je gewoon kapot of heb je een eigen wil gekregen?
Van mijn moeder was je, een erfstuk, nog zo goed als nieuw toen ze doodging.
Ik nam je mee, terwijl ik nooit zo'n bakbeest in mijn kamer wilde.
Bijna vijftien jaar geleden nu.
Wat houdt me tegen om je in te ruilen voor een flatscreen, zo'n designding dat iedereen tegenwoordig heeft?
De tv van oma, zeggen mijn dochters.
Zou je nou niet eens een andere kopen, zegt mijn zoon.
Hij is de enige die jou kan programmeren of hoe heet dat, als de zenderindeling weer eens gewijzigd is.
Misschien ben ik wel van de oude stempel.
Ik doe iets pas weg als het echt stuk is.
Maar dat is het niet alleen.
Je bent de tv van mijn moeder.
Gelukkig heb ik ook nog haar boekenkast.
Met de gedenkschriften van P.J. Troelstra die ik nooit gelezen heb.

© Els Ackerman

april 2009