Lezing |
| De mevrouw die de lezing houdt gaat als een razende door haar tekst heen. Af en toe kijkt ze op, alsof ze met schrik ontdekt dat er ook nog luisteraars zitten. Ik probeer in het begin te volgen wat ze zegt, en merk dat ik allang weet wat zij daar staat te vertellen. Ik trek een serieus gezicht alsof ik nog steeds bij de les ben, maar intussen vang ik alleen nog losse woorden op. De andere aanwezigen drinken koffie, zitten met het hoofd in de handen, bijten nagels, leunen zwaar met de kin op hun hand, krabben wat in het rond. Op de achtergrond ritselt een schoonmaker met papier en plastic zakken. Plotseling verandert de stem van de voorleesmevrouw: ze heeft haar tekst losgelaten en vertelt nu gewoon iets bij een schema dat ze vertoont met de overheadprojector. Heel even is ze echt aanwezig, ze maakt nu wel contact met de mensen die er zitten. En dan gaat ze verder met haar tekst, ze heeft het echt goed voorbereid. Straks krijgen we allemaal een kopie van haar verhaal, zei ze in het begin. Ik hoef dus niet meer te luisteren, en ik glijd weer weg in mijn eigen fantasiewereld. Daarin staat iemand een lezing te houden die haar papieren thuis heeft laten liggen, en die daardoor gewoon uit haar duim een verhaal vertelt. Persoonlijk, sprankelend en af en toe even zoekend naar woorden. Zoals ik het zelf zou willen kunnen. Ik zit nog steeds in de zaal en zie tegenover mij een man letterlijk in slaap vallen. De schoonmaker ritselt nu iets zachter. Ik zie hem af en toe langs schieten bij een open deur achter de spreekster. Mijn fantasie gaat over in een visioen: de schoonmaker is klaar en doet de deur op slot, hij kan weer naar huis. En wij zitten de hele nacht opgesloten met een mevrouw die niet meer kan ophouden en steeds opnieuw haar verhaal afdraait. Tot wij het allemaal in koor met haar mee gaan opdreunen. Tot wij alles weten van de stottertherapie. In het visioen doe ik tenslotte vermoeid mijn ogen dicht. Ik voel de rust van mijn ademhaling. Het applaus is oorverdovend. En de glimlach van mijn buurman veelzeggend. |
© Els Ackerman |