Hoe langer het wachten

 
In twee lange rijen staan honderden mensen lijdzaam op hun beurt te wachten. De politie probeert het fietspad vrij te maken. Het is half negen in de ochtend op oudejaarsdag. De temperatuur is rond het vriespunt. Meeuwen cirkelen hoog in de grijze lucht. Ik sluit aan bij de rechterrij.
'Vannacht waren ze open,' hoor ik iemand zeggen, 'toen was het ook druk.'
Het eerste half uur kom ik zes meter vooruit. De kou kruipt langzaam vanuit mijn voeten omhoog. De lengte van de rijen is intussen verdubbeld. Ze zouden net als bij de Efteling bordjes neer moeten zetten: vanaf hier drie uur wachten.
Een blond meisje loopt voorbij en roept met een blik vol ongeloof 'dit is absurd.'
Een oude man fietst langs en schampert 'zijn ze soms gratis?'
Met mobieltjes worden foto's van de menigte gemaakt. Een televisieploeg richt zijn camera op de wachtenden. Voordringers verwijst men vriendelijk doch resoluut naar het eind van de rijen. De andere rij gaat aanzienlijk sneller, want een langzame bejaarde vrouw bedient ons. 'Graag een vervanger voor oma!' schreeuwt men. Om half elf ben ik eindelijk aan de beurt. Ik neem mijn bestelling in ontvangst en wandel met een triomfantelijke blik langs de wachtenden. De heerlijke geur doet mij het water in de mond lopen. Ik besluit er vast een op te eten. Al lopend neem ik een hap... mmmm... verrukkelijk. Hoe langer het wachten, des te groter het genot. Het Algemeen Dagblad had gelijk met het rapportcijfer 10. Dit zijn echt de lekkerste oliebollen van Nederland.

© Adrie Kuil

december 2007