Druk (2)

 
'Die dag is ook weer voorbij.'
Mijn moeder verzucht het regelmatig, alsof het moeite kost de dag om te krijgen. Terwijl we koffie drinken vertelt ze wat ze allemaal doet. Breien voor Roemenië, koffieschenken voor de bewoners van het huis waar zij woont, de buurvrouw een kopje soep brengen, het houdt niet op. Zo druk.
Is het een teken van verveling als je zegt dat je het zo druk hebt? Je zou het bijna denken. Hoe ouder, hoe drukker. Natuurlijk heb je meer tijd nodig voor persoonlijk onderhoud. Het gaat allemaal niet meer zo soepel. Daar staat tegenover dat je geen betaald werk meer hoeft te doen. Dat scheelt al snel veertig tot zestig uur per week. Maar als je het echt zo druk hebt, kost het geen moeite de dag om te krijgen. Die vliegt dan vanzelf voorbij.
Aan de ene kant kan mijn moeder haar dag kennelijk niet omkrijgen, aan de andere kant verzucht ze dat de tijd zo snel gaat. Gelukkig is naar dat laatste onderzoek gedaan. Het leven gaat snel als je steeds hetzelfde doet, als er geen nieuwe ervaringen bijkomen. In het geval van mijn moeder klopt dat: ontbijten, koffiedrinken, even bij de buurvrouw langs, warm eten, een middagdutje, tv-kijken, een boterham en de rest van de avond weer tv-kijken. En passant worden de truien voor Roemenië gebreid. De tijd gaat dus snel.
Maar de dag niet. Ze verveelt zich en wil daar niet voor uitkomen. Daarom vertelt ze al die verhalen over hoe druk ze het heeft. Misschien is het ook wel lief bedoeld: 'Maak je geen zorgen om mij, ik red me wel.'
Hoe meer ze vertelt, hoe sterker een gevoel van leegte me bekruipt. Haar leven wordt steeds leger, geen man meer, de vriend die ze had is gestorven en mij ziet ze niet veel. Zelfs de hond is dood. Het gezin dat ze had is uitgekleed tot haarzelf. Wat moet ze nog? Om haar heen ziet ze medebewoners de meest gruwelijke ziektes krijgen en overlijden. Over haar eigen toekomst praat ze nauwelijks. Het blijft bij de melding: 'Als ik maar niet naar het verpleeghuis hoef, dat lijkt me zo erg.' Ze leeft van dag tot dag.
Ik neem afscheid van haar. Alweer een dag voorbij.

© Joke Tacoma

februari 2008