Bombardement |
| Dinsdag 14 mei 1940, iets na enen in de middag. De Nederlandse mariniers houden in het Noorden van Rotterdam al vier dagen stand tegen de Duitse soldaten. Mijn overgrootmoeder Grietje Kuil en haar jongste zoon Wim zitten in de huiskamer van hun woning in de Bergstraat. Gespannen luisteren ze naar de berichten op de radio. De belangrijkste bezittingen zijn in een koffer gepropt, klaar voor de vlucht. Voor de zoveelste keer loeit het luchtalarm. Wim gaat naar de veranda, opoe kruipt onder de trap. Ze horen de Duitse bommenwerpers. Hun lage gebrom wordt steeds luider. Bommen suizen naar beneden en slaan in, steeds dichterbij. Het huis schudt heviger bij iedere inslag. Tot een bom zich dwars door het dak boort. De inslag blaast Wim de achtertuin in, opoe is door de voltreffer op slag dood. Ook andere huizen in de straat worden getroffen, evenals het Huis van Bewaring aan de Noordsingel. De Bergstraat staat voor een groot deel in brand. Grijze puinstofwolken belemmeren het zicht. Overal geschreeuw. Mensen vluchten in paniek de straat uit, richting Bergweg. Het bombardement op Rotterdam duurt een kwartier en maakt ongeveer 800 slachtoffers. De meeste van hen zijn op begraafplaats Crooswijk in een massagraf begraven. Door de sloop van de getroffen huizen is het Bleiswijkplein ontstaan, waar mijn kinderen vaak spelen. Ergens stond hier dus het huis van mijn overgrootouders. Tot aan de rampzalige dag waarop Rotterdam zijn hart verloor. |
De Bergstraat na het bombardement (bron: Gemeentearchief Rotterdam)
Uit het Rotterdamsch Nieuwsblad
van donderdag 16 mei 1940
© Adrie Kuil |
februari 2008 |